10 lat temu w Chile – to już tyle czasu! [GALERIA, 2009]

Wiecie jaka dziś rocznica? Okrąglutka! Mija właśnie 10 lat od mojej pierwszej podróży do Chile. Pojechałam na wakacje odwiedzając też Brazylię, z plecakiem, z marzeniami i otwartą głową. Wszyscy mi mówili, że jestem odważna, bo lecę do Ameryki Południowej, bo lecę sama, bo jestem dziewczyną, a ja widziałam to jako wzięcie sprawy w swoje ręce, skoro tak mnie ta ziemia latynoska przyciąga, nawet z Polski.

To jedno z moich ulubionych zdjęć z tej wyprawy. Leżąc na plaży w La Serena i gapiąc się w ocean, który dopiero co zobaczyłam pierwszy raz w życiu, byłam szczęśliwa. Nie wiedziałam jeszcze, że w kolejnym roku przeprowadzę się do Chile i że przyjdzie mi spędzić w nim kolejną dekadę życia. Że tyle mi to Chile da, że znajdę tu miłość życia, przyjaźń i wspaniałych ludzi, że nauczę się sama języka, że zrobię studia podyplomowe z muzyki latynoamerykańskiej, że będę pracować dla Polskiego Radia i brać za rogi inne dziennikarskie wyzwania, że zjeżdżę kraj wzdłuż i wrzesz, że będę nieustannie podróżować po moim ukochanym kontynencie, kupię mieszkanie, założę biznes(y), napiszę książkę o Chile i będę je pokazywać innym jako lokalny przewodnik. To nie jest kraj idealny, ale jakimś cudem ta dziewczyna z Polski ze zdjęcia poczuła się w nim dobrze i zapragnęła wrócić na dłużej. Zostać. Pozwolić, by to był mój dom za którym tęsknie, kiedy mnie tam nie ma.

Dziś nieco sentymentalnie jak na Tresvodkę, co? Ale taka rocznica nie zdarza się często. Wrzucam nieco zdjęć z tej podróży, na których możecie zobaczyć Tresvodkową babyface 🙂 To były czasy, kiedy nie było smartfonów (chyba, ja w każdym razie nie miałam) i jeździłam z moim małym Canonem G9 🙂 Jakość zdjęć więc „vintage”, ale wspomnienia bezcenne. 

*Na chilijskie rodeo zabrał mnie poznany w Santiago Chilijczyk i przyznam wam, że bardzo mi się nie podobało i nigdy na nie nie wróciłam ani nie zamierzam. To część chilijskiej kultury, dlatego zostawię te zdjęcia, ale nie polecam.