O pamiątkach z podróży w „National Geographic Traveler”

Odkąd pamiętam z podróży przywoziłam gazety. Jeszcze mieszkając w Polsce, wpadając na weekend do Wrocławia czy odwiedzając ciocię w górach lubiłam przejrzeć lokalną prasę. Lubiłam zobaczyć o czym się w danym zakątku kraju pisze, czym się tamtejsi ludzie martwią, a czym cieszą czy chwalą. Każda gazeta miała też inną szatę graficzną, inne kolory, inny tytuł, w każdym regionie co innego trafiało na pierwszą stronę. I tak mi już z tymi gazetami zostało. Dziś mam ponad 50 tytułów z różnych zakątków świata. Trudno zliczyć, bo część mam w Polsce, a część w Chile, na specjalnej półce. I wciąż przywożę choć jeden tytuł z nowego dla mnie kraju. 

Tematem ciekawych pamiątek z podróży zainteresował się jakiś czas temu National Geographic Traveler Poland. Szukano tych nieco mniej standardowych, które nie są magnesami na lodówkę czy zakładkami do książek. Zainteresowały ich moje gazety, więc napisali i poprosili o kilka słów. W ten oto sposób znalazłam się w listopadowym numerze (ubiegłego roku) wśród grona zacnych podróżników i blogerów w tekście pt „Łowcy pamiątek”. Część z Was na pewno ma już lekturę artykułu za sobą, było to już pół roku temu, ale właśnie się zorientowałam, że nie wspomniałam jeszcze o moich pamiątkach z podróży na blogu. Kopiuję więc mniej więcej to, co wysłałam redaktorowi Michałowi Głombiowskiemu, pisząc o tym dlaczego z podróży przywożę właśnie gazety. 

Zbieram szczególnie dzienniki. Kupuję je nawet jeśli nie rozumiem danego języka. Tym bardziej wydają mi się fascynujące jak na przykład ten z Chin, z którego rozumiem jedynie reklamy szkół angielskiego na ostatnich stronach. Na stronie tytułowej jest tylko ściana chińskich szlaczków, bez ani jednego zdjęcia. Gazety to dla mnie jednak nie tylko treść. Ciekawi mnie format, layout, rozmiar i rodzaj czcionki, typ papieru, gabaryty. Jedne są tak rozłożyste, że ledwo starcza ramion, inne bardzo wąskie, ale niezwykle długie jak np. „Correio” z Brazylii, ktory mierzy ponad 60 cm. Zastanawiam się potem na przykład, czy to dlatego, że w danym kraju dużo czyta się w metrze? Czyżby więc jakoś szczególniej szanowało się tutaj przestrzeń drugiego człowieka? I zaczynam obserwować. Ciekawi mnie też kolejność działów i ich obszerność. Jedne dzienniki zaczynają się od sportu, drugie od polityki zagranicznej, trzecie od krajowej. Niektóre mają obszerny dział kultury, inne zupełnie go pomijają. Jedne pękają w szwach jak chilijskie „El Mercurio” ze swoimi niekończącymi się dodatkami, inne mają zaledwie 8 stron jak kubański „Granma”.

Czasem w oko wpadają mi małe szczegóły, jak to że wspomniana „Granma” odlicza czas latami, które minęły od kubańskiej rewolucji (tuż pod datą wydania umieszcza ile to już lat) albo to, że meksykański dziennik „Reforma” ma na okładce aztecki motyw.  Czasem samo istnienie danej gazety na rynku jest już interesujące. W Chile na przykład wydawawany jest „THE CLINIC“, humorystyczna, wręcz prześmiewcza gazeta w całości poświęcona obśmiewaniu prezydenta i ministrów, którzy akurat są u władzy. Żarty są dość mocne, dwuznaczne, uzupełnione karykatulnymi rysunkami i zwykle bardzo inteligentne. W Polsce „THE CLINIC” zamknięto by chyba po kilku dniach istnienia, a w Santiago de Chile gazeta otworzyła swój bar. Świetnie zresztą prosperujący. Wszystko to sporo mówi o społeczeństwie i kulturze kraju.

Od kilku lat mieszkam w Santiago de Chile i podróżuję głównie po Ameryce Łacińskiej. Mam więc w swojej kolekcji sporo prasy hiszpańskojęzycznej. Mogę porównywać styl, szyk, ulubione słowa wytrychy dziennikarzy, różnice w doborze przymiotników czy sposób naginania faktów. Moja mała kolekcja dzienników posłużyła mi zresztą za ciekawy materiał podczas wykładu na jednej z uczelni w Santiago, kiedy poproszono mnie o poprowadzenie zajęć z języka mediów. Nie ukrywam jednak, że sednem tego mojego kolekcjonerstwa jest wizualny aspekt gazet, przyjemność przeglądania ich strona po stronie, słysząc szelest papieru i czując zapach farby drukarskiej. Treść mogę przecież analizować czytając wydania internetowe.

Trzymając dziennik w rękach czuję jakbym na chwilkę wkradała się do codzienności mieszkańców danego kraju, robiąc dokładnie to samo co miliony obywateli tego dnia – otwierała poranną gazetę, sprawdzając co “u nas w kraju” słychać. Ot, ekscentryczność dziennikarza 🙂

Z artykułu w „Travelerze” dowiecie się, że niektórzy kolekcjonują podczas wojaży klucze hotelowe, pieczęcie czy łuski po nabojach. A Wy co przywozicie z podróży? Podzielcie się w komentarzach 🙂